Thursday 29 October 2009

Ένα μικρό διάλειμμα


Για μερικές μέρες θα μείνω μακριά από τον υπολογιστή λόγω ειλημμένων υποχρεώσεων. Νιώθω έτσι κι αλλιώς ότι μου χρειάζεται ένα διάλειμμα από το διαδίκτυο. Θα επιστρέψω με τις αναρτήσεις που σας έχω υποσχεθεί, για τη Φρανκφούρτη και για Χριστουγεννιάτικα ταξίδια στο Λονδίνο και διάφορα άλλα που έχω στο μυαλό μου αλλά δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να γράψω. Να περνάτε καλά και θα τα πούμε σύντομα!

Tuesday 27 October 2009

Να το πάρει ο Μάιν;


Η φωτογραφία του κουίζ ήταν από την Φρανκφούρτη της Γερμανίας.

Όπως σωστά μαντέψατε πολλοί, πρόκειται για στίχο παρμένο από την Οδύσσεια, που μεταφράζεται στα νέα ελληνικά ως εξής:

Πλέοντας μέσ' το μελανό πέλαγος σ' αλλόγλωσσους ανθρώπους

Η επιγραφή βρίσκεται πάνω στην παλιά σιδερένια πεζογέφυρα (Eiserner Steg) της Φρανκφούρτης, που διασχίζει τον ποταμό Μάιν (παραπόταμο του Ρήνου) και χτίστηκε για να συνδέσει το κέντρο της πόλης με την περιοχή Sachsenhausen. Οι κάτοικοι της περιοχής αυτής ήταν σαξονικής προέλευσης και μιλούσαν διαφορετική διάλεκτο.

Η γέφυρα έχει μια ιδιαίτερη ιστορία. Οι κάτοικοι της Φρανκφούρτης είχαν ζητήσει να τοποθετηθεί πέρασμα στο σημείο αυτό από παλιά, αλλά οι συζητήσεις για την κατασκευή της γέφυρας συνεχίζονταν επί 50 χρόνια χωρίς αποτέλεσμα. Στο τέλος οι κάτοικοι απελπισμένοι με την ολιγωρία του κράτους, ανέλαβαν οι ίδιοι την κατασκευή της, που ολοκληρώθηκε το 1869. Για την αποπληρωμή του κόστους κατασκευής, αρχικά όσοι χρησιμοποιούσαν τη γέφυρα πλήρωναν διόδια!


Το 1945 οι ίδιοι οι Γερμανοί ανατίναξαν τη γέφυρα για να εμποδίσουν τα στρατεύματα των Σύμμαχων να διασχίσουν την πόλη. Την ξαναέκτισαν βάσει του αρχικού σχέδιου το 1993. Αργότερα προστέθηκε η Ομηρική ρήση, που συμβολίζει τον ρόλο της γέφυρας στην ένωση των δύο διαφορετικών περιοχών της Φρανκφούρτης πάνω από τα σκούρα νερά του Μάιν. Η επιγραφή είναι έργο του καλλιτέχνη Hagen Bonifer.

Συγχαρητήρια στη Νατάσσα που απάντησε πρώτη σωστά στο κουίζ χωρίς να έχει πάει η ίδια και χωρίς να ανατρέξει στο Google. Πώς το βρήκε; Eίχε δει φωτογραφία της επιγραφής σε άλλο μπλογκ - απόδειξη ότι η ανάγνωση ιστολογίων δεν είναι χάσιμο χρόνου, για να μην σας πω ότι μπορεί να θεωρηθεί και εκπαιδευτική απασχόληση!

Συγχαρητήρια επίσης επίσης στον Civil που έκανε τον πιο ολοκληρωμένο συλλογισμό ως εξής:

Eκδρομή από Λονδίνο, βορειοευρωπαϊκό τοπίο, ουρανος κεντρικής ευρώπης, γερμανικό αρχιτεκτονικό στυλ, γέφυρα προφανώς σε ποτάμι (λόγω μήκους), μπυραρία. Mάλλον ψάχνουμε γερμανική πόλη με ποτάμι... πολλές είναι!

Είχε απόλυτο δίκιο σε όλα - ήταν γερμανική πόλη με ποτάμι, αλλά δύσκολο να πεις πoια γιατί είναι όντως πολλές.

Ευχαριστώ θερμά όλους όσους ήξεραν την απάντηση επειδή έχουν πάει και έχουν δει την επιγραφή ιδίοις όμμασι, ή επειδή έχουν πάει και δεν την έχουν δει αλλά τους το έχουν πει (βλ. Apos), όπως επίσης και όσους δεν άντεξαν και το γκούγκλαραν, που δεν αποκάλυψαν το όνομα της πόλης!

Περισσότερα για τη Φρανκφούρτη θα σας πω στις αναρτήσεις που θα ακολουθήσουν. Όσοι ξέρετε καλά γερμανικά, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για τη γέφυρα και την ιστορία της εδώ.

Thursday 22 October 2009

Μαντέψτε πού!

Μιας και έχει περάσει καιρός από το τελευταίο κουίζ, είπα να σας βάλω μια φωτογραφία για να μαντέψτε πού ήμουν το περασμένο σαββατοκύριακο.


Όποιοι έχουν πάει (και όποιοι ξέρουν πού πήγα γιατί τους το είπα) καλούνται να μην παίξουν γιατί έχουν αβαντάζ. Ή τουλάχιστον να περιμένουν να μαντέψουν όσοι δεν ξέρουν πρώτα, και μετά να το αποκαλύψουν.

Όσοι χρησιμοποιήσουν Google, Wikipedia ή Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα για να βρουν την απάντηση θα απορριφθούν από τον διαγωνισμό και από όλους τους μελλοντικούς διαγωνισμούς γιατί χαλάνε την πιάτσα.

Ευχαριστώ τον Γιάννη και τη Δανάη που έριξαν την ιδέα για το κουίζ :-)

Monday 19 October 2009

Άντρες που μισούν τις γυναίκες


Män som hatar kvinnor (Άντρες που μισούν τις γυναίκες) είναι ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου του Σουηδού Στιγκ Λάρσον που έχει μεταφραστεί ως Το κορίτσι με το τατουάζ (The Girl with the Dragon Tattoo στα αγγλικά) και αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας Millennium. Η ομώνυμη ταινία είναι μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη.

*** Για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο (χωρίς σπόιλερ)
Οι συστάσεις είναι περιττές. Αν σας άρεσε το βιβλίο, η ταινία είναι must. Έχουν αφαιρεθεί οι λεπτομέρειες που αναφέρονται στο σκάνδαλο Wennerström, και έχουν απλουστευθεί οι ερωτικές σχέσεις των πρωταγωνιστών και κάποιοι από τους δευτερεύοντες ρόλους, χωρίς όμως να χάνεται η ουσία της ιστορίας. Καμία σχέση με άλλες ταινίες που αναρωτιέσαι αν όντως έκαναν ταινία το ίδιο βιβλίο που διάβασες ή κάποιο άλλο που του έμοιαζε.

Το σενάριο είναι προσεγμένο και οι ερμηνείες πάρα πολύ καλές. Ειδικά η Naomi Rapace στο ρόλο της Λίσμπεθ Σαλάντερ είναι εξαιρετική. Η σκηνοθεσία του Δανού Niels Arden Oplev είναι δεμένη και γρήγορη, τόσο που 2.5 ώρες περνάνε χωρίς να το καταλάβεις. Πολύ καλή η μουσική υπόκρουση - την πρόσεξα παρόλο που σπάνια δίνω σημασία στη μουσική.

Με λίγα λόγια, δείτε την οπωσδήποτε.

*** Για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο
Η περίληψη της ελληνικής έκδοσης παρουσιάζει το βιβλίο ως εξής:

H Χάριετ Βάνιερ εξαφανίστηκε πριν από τριάντα έξι χρόνια κατά τη διάρκεια ενός φεστιβάλ στο σουηδικό θέρετρο Χέντεμπι. Παρά τις έρευνες της αστυνομίας, δε βρέθηκε ποτέ κανένα ίχνος της δεκαεξάχρονης κοπέλας. Το έσκασε; Έπεσε θύμα απαγωγής; Ή θύμα δολοφονίας; Κανείς δε γνωρίζει - η υπόθεση έκλεισε, όλοι ξέχασαν τις λεπτομέρειες. Όλοι, εκτός από το θείο της Χάριετ, Χένρικ Βάνιερ, έναν ηλικιωμένο βιομήχανο, που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να λύσει το μυστήριο προτού πεθάνει.

Φυσικά, αυτή είναι μόνο η αρχή. Στην πορεία μπλέκονται σκάνδαλα, σεξουαλικές διαστροφές, ερωτικά τρίγωνα, εγκλήματα, οικονομικές απάτες και το ναζιστικό παρελθόν της Σουηδίας. Όπως μαρτυρά ο πρωτότυπος τίτλος, κεντρικό θέμα είναι η βία απέναντι στις γυναίκες, η οποία παρουσιάζεται από διάφορες πλευρές, άμεσα με την εξαφάνιση της Χάριετ και έμμεσα μέσα από την ιστορία της πρωταγωνίστριας Λίσμπεθ Σαλάντερ (το "κορίτσι με το τατουάζ" που μνημονεύει ο ελληνικός τίτλος).

Η ταινία είναι ένα πολιτικο-οικονομικό και ερωτικό θρίλερ, που απευθύνεται σε γερές κράσεις. Η μόνη λέξη που δεν μπορεί να την χαρακτηρίσει είναι "εύπεπτη". Σας προτείνω να τη δείτε όχι μόνο γιατί ξεφεύγει από τα αμερικάνικα στερεότυπα, αλλά γιατί κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή ως το τέλος, παρά τη δυσκολία των θεμάτων που πραγματεύεται και της ξένης γλώσσας.

Καλύτερα να την αποφύγετε αν προτιμάτε τις κλασικές αστυνομικές ταινίες με τα ανθρωποκυνηγητά, τα εντυπωσιακά εφέ και τα απλά νοήματα. Τέτοια δεν έχει.

*** Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής Stieg Larsson είχε γίνει γνωστός για τον αγώνα του κατά του ρατσισμού και του ακροδεξιού εξτρεμισμού. Ήταν ιδρυτικό μέλος του Expo ενός οργανισμού με σκοπό την αποκάλυψη νεο-Ναζιστικών κινημάτων που δρουν στη Σουηδία, και αρχισυντάκτης του ομώνυμου πολιτικού περιοδικού. Εικάζεται πως το βιβλίο περιλαμβάνει αυτοβιογραφικά στοιχεία, πράγμα που δεν μπορεί πλέον να επιβεβαιωθεί, αφού ο Larsson πέθανε ξαφνικά σε ηλικία 50 χρονών το 2004 - πριν κυκλοφορήσει η τριλογία Millennium.

*** Λίγα λόγια για το βιβλίο
Είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά βιβλία που διάβασα φέτος και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Το μόνο αρνητικό που έχω να σχολιάσω είναι πως η επιμέλεια της έκδοσης φαίνεται να ήταν ιδιαίτερα χαλαρή, ίσως γιατί ο συγγραφέας δεν ήταν εν ζωή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γίνεται εκτενέστατη αναφορά σε δευτερεύουσες ιστορίες (π.χ. οικονομικό σκάνδαλο Wennerström) που δεν προσφέρουν κάτι σημαντικό στην βασική πλοκή (εξαφάνιση της Χάριετ Βάνιερ, εξιχνίαση παλιών εγκλημάτων, σχέση Μπλόμκβιστ-Σαλάντερ κ.λπ.).

Αν δεν τρελλαίνεστε να διαβάσετε όλες τις λεπτομέρειες για τα οικονομικά του Wennerström, μπορείτε κάλλιστα να περάσετε τις σχετικές παραγράφους στα γρήγορα, χωρίς να χάσετε κάτι από τη δράση της ιστορίας. Υπολογίζω ότι έτσι θα γλιτώσετε γύρω στις 80 σελίδες βαρεμάρας. Όταν άρχισα να διαβάζω το βιβλίο, σχεδόν το παράτησα στη μέση γιατί πελάγωσα στις άχρηστες πληροφορίες. Από τη στιγμή όμως που η πλοκή επικεντρώθηκε στην εξαφάνιση της Χάριετ Βάνιερ, το διάβασα σχεδόν μονορούφι.

Τα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας είναι Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά (The Girl Who Played with Fire) και The Girl Who Kicked the Hornets' Nest, το οποίο δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα στα ελληνικά (πιθανός τίτλος: Παλάτια στον ουρανό). Το τρίτο βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, αλλά το δεύτερο είναι πολύ καλό, ίσως και καλύτερο από το πρώτο.

Wednesday 14 October 2009

Λίγα λόγια για την Κορνουάλη


Μιας που το γλυκό καλοκαιράκι αρχίζει να μας αποχαιρετά (δηλ. εμάς μας αποχαιρέτησε εδώ και μέρες αλλά προσποιούμαστε ότι δεν) νομίζω ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να σας πω λίγα λόγια ακόμα για την Κορνουάλη, στην οποία είχα αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτηση. Όχι τίποτ' άλλο, να μην ξεχνάμε πώς είναι το καλοκαίρι.

Η Κορνουάλη είναι αγγλική κομητεία που βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο της χώρας, δίπλα στην κομητεία του Devon. Σε μέγεθος είναι περίπου όσο η Αττική, αλλά έχει μόνο μισό εκατομμύριο κατοίκους. Είναι μία από τις 6 περιοχές όπου έχουν ζήσει Κέλτες και οι οποίες διατηρούν ως σήμερα έντονα κελτικά στοιχεία και ιδιαίτερη διάλεκτο (οι άλλες πέντε είναι η Ιρλανδία, η Σκωτία, η Ουαλία, η Νήσος του Μαν και η Βρετάννη της Γαλλίας). Το όνομά της δεν έχει σχέση με καλαμπόκια (corn) αλλά προέρχεται από την κέλτικη λέξη cern που σημαίνει κέρατο ή χερσόνησος, προφανώς λόγω του σχήματός της. Πρωτεύουσα είναι το Truro (προφ. Τρούρο) ενώ γνωστές πόλεις είναι η Penzance (Πενζάνς) και το St Ives (Σεντ Άιβς).


Η Κορνουάλη φημίζεται, και μπορεί να την έχετε ακούσει σε σχέση με:

1. Την ακτογραμμή της, που περιλαμβάνει αμμουδερές παραλίες αλλά και εντυπωσιακούς βράχους.

2. Το κλίμα της, που είναι ήπιο (έως και ζεστό θα έλεγε κανείς) αλλά αρκετά βροχερό, λόγω της επίδρασης του ρεύματος του κόλπου του Μεξικού.

3. Τα Cornish pasties (Κόρνις πάστις), ατομικές πιτούλες με γέμιση πατάτες, κρέας και/ή λαχανικά που εμφανισιακά μοιάζουν με καλτσόνε.

4. Τα βιβλία της Δάφνης ντι Μωριέ και της Ρόζαμουντ Πίλτσερ, ειδικά το Ψάχνοντας για κοχύλια.


Η Κορνουάλη είναι επίσης γνωστή για την αρχαιολογική της κληρονομιά και τον ορυκτό της πλούτο (έχει μεταλλεία κασσίτερου, χαλκού, μολύβδου, ουρανίου κ.λπ.). Παρ' όλα αυτά, η κύρια πηγή εισοδήματος είναι ο τουρισμός. Υπολογίζεται ότι 6 εκατ. τουρίστες την επισκέπτονται κάθε χρόνο, αριθμός πολλαπλάσιος του πληθυσμού της και ακόμα πιο εντυπωσιακός δεδομένου πως η πρόσβαση δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη: το τραίνο από το Λονδίνο μέχρι την Πενζάνς κάνει 5-5,5 ώρες, ενώ με αυτοκίνητο θέλεις τουλάχιστον 6 ώρες. Ακόμα και με αεροπλάνο να πας, οι περισσότερες πτήσεις κάνουν δύο ώρες, γιατί περιλαμβάνουν ενδιάμεση στάση στο Plymouth. Προφανώς η Κορνουάλη δεν προσφέρεται ως προορισμός σαββατοκύριακου.


Το άκρο της Κορνουάλης λέγεται Land's End, που σημαίνει το "τέλος της γης" και πραγματικά η περιοχή σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου. Η φωτογραφία είναι από την Wikipedia.


Λόγω του εύκρατου κλίματός της, στην Κορνουάλη συναντούνται πολλά υποτροπικά φυτά. Κοντά στην πόλη St Austell (Σεντ Ώστελ) υπάρχει ένας τεράστιος βοτανικός κήπος με το μεγαλύτερο θερμοκήπιο του κόσμου, που λέγεται Eden Project (πρόγραμμα Εδέμ). Στο θερμοκήπιο αυτό καλλιεργούνται όλα τα είδη φυτών της γης σε τεχνητές συνθήκες ανάλογες με το φυσικό τους περιβάλλον.


Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν αυτή την ανάρτηση (εκτός από αυτή του Land's End) είναι από το St Ives, ένα γραφικό ψαροχώρι στη βόρεια ακτή της Κορνουάλης. Τις τράβηξα σε εποχές Π.Ψ. (είναι φωτογραφικές αντίκες) το 1995, ένα από θερμότερα και πιο ηλιόλουστα βρετανικά καλοκαίρια του 20ου αιώνα.

Στο St Ives ζουν πολλοί ζωγράφοι, γλύπτες και άλλοι καλλιτέχνες. Μάλιστα το καλλιτεχνικό στοιχείο είναι τόσο έντονο, ώστε υπάρχει μέχρι και παράρτημα της γνωστής πινακοθήκης Tate. Πληροφορίες για τη συλλογή και τις προσωρινές εκθέσεις της (στα ελληνικά παρακαλώ) μπορείτε να βρείτε εδώ.

Tuesday 13 October 2009

Μαύρη γάτα

Μέχρι πριν λίγο που διάβασα το ποστ της Αγάπης, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι σήμερα είναι Τρίτη και 13. Θυμήθηκα όμως ένα ανεκδοτάκι:

- Είναι κακό να δεις στο δρόμο σου μαύρη γάτα;
- Εξαρτάται αν είσαι άνθρωπος ή ποντίκι.


Βέβαια στη Βρετανία και την Ιρλανδία, οι μαύρες γάτες θεωρούνται γουρλίδικες, γι' αυτό πολλές φορές χρησιμοποιούνται σε κάρτες με ευχές για καλή τύχη.


Επίσης γρουσούζικη μέρα θεωρείται η Παρασκευή και γρουσούζικη ημερομηνία η Παρασκευή που ο μήνας έχει 13. Οι Τρίτες δεν ενοχλούν κανένα.

Μερικοί αποφεύγουν να βγαίνουν από το σπίτι όταν είναι Παρασκευή και 13. Ο παθολογικός αυτός φόβος ονομάζεται στα αγγλικά paraskevidekatriaphobia. Τον όρο-σιδηρόδρομο επινόησε ο Αμερικανός ψυχοθεραπευτής Donald E. Dossey στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Λένε ότι Dossey είχε πει στους ασθενείς του ότι όταν μάθουν να προφέρουν τη λέξη, θα θεραπευτούν από τη φοβία τους!

Παλιότερος όρος, των αρχών του 20ου αιώνα, είναι η λέξη triskaidekaphobia, δηλαδή η φοβία που σχετίζεται με τον αριθμό 13.

Στην Κίνα, ο γρουσούζικος αριθμός είναι το 4. Άσχετο.

Saturday 10 October 2009

Το τελευταίο μπάνιο


Το τελευταίο μπάνιο της χρονιάς είναι γεγονός. Ήρθε πια η ώρα να βάλουμε στην άκρη τα μαγιώ και να βγάλουμε τα πουλόβερ.

Παρακαλώ πολύ προσέξτε το χειμερινό μωβ νυχάκι. Για άλλο καιρό είχα ετοιμαστεί, αλλά ο Οκτώβρης έκανε την έκπληξη. Άντε τώρα να επιστρέψεις στη χώρα του μεγάλου σύννεφου (και των 15 βαθμών μέρα μεσημέρι) και να μην σου φανεί κάπως. Αχ βαχ.

Υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες κατέγραψε το δίκτυο αυτόματων μετεωρολογικών σταθμών του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών το Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009. Πιο αναλυτικά, η μέγιστη θερμοκρασία έφτασε στο Γκάζι (Αθήνα) και τη Νεμέα τους 30.2, στο Ψυχικό τους 30, στη Σπάρτη τους 29.9, στο Λευκοχώρι Φθιώτιδας τους 29.8, ενώ ξεπέρασε τους 29 βαθμούς στη Λιβαδειά, τα Τρίκαλα και το Αγρίνιο.
Πηγή: http://www.meteo.gr/

Friday 9 October 2009

Σκέψεις της επόμενης μέρας

Είχα να ψηφίσω σε βουλευτικές εκλογές από τότε που πήγα στην Αγγλία. Παίζει να μην ψήφισα ούτε το 1996. Μιλάμε ότι τότε είχαμε ακόμα εκλογικά βιβλιαράκια που τα έπαιρνες μαζί σου και σου τα σφράγιζαν για να φαίνεται ότι ψήφισες. Οι άντρες ψήφιζαν χωριστά από τις γυναίκες. Όταν δεν μπορούσες να ψηφίσεις έπρεπε να πάρεις βεβαίωση από την Αστυνομία, αλλιώς ήσουν καταδικασμένος να μην βγεις ποτέ από τη χώρα. Ο πολίτης που σεβόταν τον εαυτό του έβαζε πλαστικό σημαιάκι στο αυτοκίνητό του και ένα ακόμα μεγαλύτερο (υφασμάτινο αυτό) στο μπαλκόνι του. Το κόμμα που είχε βλέψεις εξουσίας γέμιζε κάθε ελεύθερη επιφάνεια με πόστερ και γιγαντοαφίσες. Τα κορναρίσματα έδιναν κι έπαιρναν, ειδικά πριν/μετά/κατά τη διάρκεια ομιλιών και όποτε συναντιόνταν πάνω από δύο αυτοκίνητα με το ίδιο σημαιάκι.

Και άλλα τέτοια ευτράπελα.

Φέτος η κατάσταση που βρήκα όταν ήρθα στην Ελλάδα δεν θύμιζε σε τίποτα αυτό που θυμόμουν. Σε 5 μέρες είδα μόνο δύο σημαιάκια (ένα του ΠΑΣΟΚ και ένα τις ΟΝΝΕΔ) και δεν άκουσα ούτε ένα κορνάρισμα. Έξω από τα εκλογικά γραφεία επικρατούσε ησυχία, ακόμα και την τελευταία μέρα. Στην Ερμού και το Σύνταγμα, το βράδυ που μιλούσε ο ΓΑΠ δεν αισθανόσουν τίποτα διαφορετικό - ο κόσμος έκανε βόλτα, ψώνιζε, χάζευε τις βιτρίνες. Θα μπορούσε να ήταν μια οποιαδήποτε άλλη μέρα του χρόνου. Αν εξαιρέσουμε τις γιγαντοαφίσες του πρώην Πρωθυπουργού (οι οποίες ακόμα δεν έχουν κατέβει - ήμαρτον πια!) και κάποιες άλλες του Καρατζαφέρη που ξέρει, σχεδόν δεν καταλάβαινες ότι είχαμε εκλογές.

Δεν ήταν μόνο η έλλειψη φασαρίας που έκανε τις εκλογές αυτές να διαφέρουν. Είδα μεγάλη διαφορά και στις αντιδράσεις του κόσμου. Ναι μεν άκουσα πολλές πολιτικές συζητήσεις, ακόμα και στο μετρό που ο κόσμος σπάνια πιάνει κουβέντα, αλλά ήταν όλες σε ήρεμο τόνο. Την ημέρα των εκλογών, και ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου έκαναν σύντομες δηλώσεις, χωρίς αλληλοκατηγορίες και περιττές κορώνες. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τον λόγο του Καραμανλή στο Ζάππειο, όχι το σημείο που ανέλαβε τις ευθύνες του, αλλά εκεί που είπε το εξής:

Αυτήν την ώρα θέλω να συγχαρώ τον Γ. Παπανδρέου για τη νίκη του. Άλλωστε, όπως κάθε Έλληνας, ευχόμαστε να πετύχει στη μεγάλη πρόκληση της αντιμετώπισης των οικονομικών συγκυριών. Διότι η πρόκληση αυτή, όπως έχω πει πολλές φορές, είναι εθνική υπόθεση.

Πότε γίναμε τόσο πολιτισμένοι και δεν το είχα πάρει είδηση;

Και όχι, δε νομίζω πως ο κόσμος αδιαφόρησε για τις εκλογές. Άσχετα τι δείχνουν τα ποσοστά αποχής. Νομίζω ότι απλά η Ελλάδα έχει αρχίσει να ωριμάζει και καιρός ήταν. Ο κόσμος φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι οι εκλογές δεν είναι η αρχή και το τέλος του παντός, και ότι δεν αξίζει να παίζεις ξύλο για το κόμμα.

Εκείνο που πρόσεξα πάλι (και μου φάνηκε πάρα πολύ περίεργο) ήταν η συγκρατημένη αισιοδοξία μετά τις εκλογές. Και δεν εννοώ μόνο τη χαρά όλων των "κερδισμένων" που βγήκαν στα κανάλια την επόμενη μέρα, αλλά την αισιοδοξία του κόσμου - ακόμα και αρκετών Νεοδημοκρατών. Αισιοδοξία ότι ο ΓΑΠ ίσως τελικά (και πλάκα πλάκα) μπορέσει να κάνει κάτι καλό για τον τόπο, να αλλάξει κάποια κακώς κείμενα και να στήσει καινούριες - καλύτερες - δομές. Οι αισιόδοξοι όμως ήταν και συγκρατημένοι. Με συνείδηση ότι οι καιροί είναι χαλεποί, και ότι ίσως δεν θα τρώμε όλοι με χρυσά κουτάλια σε 100 μέρες από τώρα. Παλιότερα θυμάμαι ότι γινόταν το αντίθετο: oι κερδισμένοι ένιωθαν λες και είχαν αυτομάτως λυθεί όλα τα προβλήματά τους, ενώ οι χαμένοι έκλαιγαν τη μοίρα τους. Μέση οδός δεν υπήρχε, το συναίσθημα ήταν ή του μεγάλου ύψους ή του απύθμενου βάθους. Ευτυχώς φέτος δείχνουμε πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα συναισθηματική σταθερότητα.

Από την πλευρά μου, ελπίζω οι επόμενες εκλογές καταρχήν να διεξαχθούν σε 4 χρόνια (γιατί τόσο είναι η θητεία, όχι δύο, ούτε δυόμισι) και στους ίδιους τόνους, με λιγότερα φυλλάδια και λιγότερα βλακώδη μυνήματα στα κινητά. Και πάνω απ' όλα, τώρα που αποδείχτηκε περίτρανα ότι δεν παίρνεις πιο πολλές ψήφους όσο πιο πολλές φορές εμφανίζεται η φάτσα σου σε γιγαντοαφίσα, ελπίζω και εύχομαι να μην υποστούμε άλλες αφισοκολλήσεις.

Wednesday 7 October 2009

Γκράφιτι σε πολιτιστικούς χώρους - πείτε τη γνώμη σας

Στo Survey Monkey υπάρχει ένα ερωτηματολόγιο για μια έρευνα που κάνει φοιτήτρια του μεταπτυχιακού προγράμματος Μουσειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών σχετικά με την ένταξη του γκράφιτι σε αρχαιολογικούς και πολιτιστικούς χώρους. Όσοι ενδιαφέρεστε να συμμετέχετε, πατήστε εδώ.

Το ερωτηματολόγιο είναι αρκετά απλό και η συμπλήρωσή του δεν θα σας πάρει περισσότερα από 15 λεπτά.

Monday 5 October 2009

Είμαστε νικητές

Προσοχή: δεν ακολουθεί πολιτική διαφήμιση

Η χθεσινή εκλογική αναμέτρηση έκανε τα αδύνατα δυνατά: είχε πέντε νικητές και μόνο έναν χαμένο.

Οι Πασοκατζήδες είναι νικητές γιατί πήραν "10 με τόνο" και την πολυπόθητη αυτοδυναμία.

Οι Κουκουέδες είναι νικητές γιατί αύξησαν το ποσοστό τους (λέμε τώρα) και γιατί είναι το τρίτο κόμμα.

Οι Λαοστζίδες είναι νικητές γιατί πήραν τους 15 βουλευτές που ήθελαν για να κάνουν ονομαστικές ψηφοφορίες.

Οι Συνασπισμένοι είναι νικητές γιατί κατάφεραν να μπουν στη βουλή.

Οι Οικολόγοι είναι νικητές γιατί υπερδιπλασίασαν τα ποσοστά τους.

Οι Νεοδημοκράτες δεν είναι νικητές, αλλά τέλος πάντων κάποιος έπρεπε να χάσει. (Σημειώνω εδώ ότι ο Καραμανλής δεν μου φάνηκε και τόσο στεναχωρημένος, μάλιστα αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να τον συμπεριλάβω στους νικητές.)

Τόσα χαμόγελα πια σήμερα, δεν ξέρουμε ποιον να πρωτοσυγχαρούμε.

Ελπίζω η συνέχεια να μας δικαιώσει. Επίσης ελπίζω και εύχομαι οι χαμένοι των εκλογών να βρουν άκρη στα εσωκομματικά τους και σε ένα μήνα από τώρα να νιώθουν και αυτοί νικητές.

Για να δούμε τι θα δούμε...

Saturday 3 October 2009

Μουτζούρες

Προχθές διάβαζα στην Athens Voice στα "Γράμματα" μια επιστολή υπογραμμένη από τον Γιώργο Σωτηρέλλο (συγγραφέα-ιστοριοδίφη) που τελείωνε ως εξής:

Τέλος, δηλώνω ότι θα ψηφίσω όποιο κόμμα δεσμευτεί να μαζέψει τα παλιόπαιδα που μουτζουρώνουν τους τοίχους με βλακείες. Έχει παραγίνει το κακό.

Είναι ένα συναίσθημα με το οποίο συμφωνώ απόλυτα, και σκόπευα να κάνω μια σχετική ανάρτηση. Στην πορεία όμως αναγκάστηκα να ανακαλέσω όταν είδα την παρακάτω μουτζούρα σε μια στάση επί της λεωφόρου Βουλιαγμένης (στο ύψος των σχολείων της Ηλιούπολης για όσους ξέρουν). Μιλάμε ότι χωρίς να το θέλω, γελάω κάθε φορά που περνάω από το σημείο αυτό, ειδικά τα βράδυα που οι στάσεις είναι φωτισμένες.


Εντάξει, φτηνό το κόλπο, αλλά όταν έχεις αντικρίσει μια θάλασσα-Καραμανλή από τη Γλυφάδα ως τη Δάφνη, αυτή η μικρή διόρθωση σου φτιάχνει το κέφι.

Κατά τ' άλλα, αν κάποιο κόμμα έχει όντως δεσμευτεί να κάνει κάτι για το ανεξέλεγκτο γκράφιτι, παρακαλώ ενημερώστε με γιατί πραγματικά με ενδιαφέρει.

Thursday 1 October 2009

Ο Καραμανλής είναι παντού

Όταν πριν λίγο καιρό άκουσα ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα κάνει αφισοκολλήσεις, ομολογώ ότι δεν το πολυ-πίστεψα. Μετά έμαθα ότι όντως δεν έβαλαν αφίσες και χάρηκα που ένα από τα μεγάλα κόμματα έδωσε το σωστό παράδειγμα. Εκείνο που δεν έμαθα (και διαπίστωσα με το που πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα) είναι πως η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να έχει βάλει τις διπλάσιες αφίσες. Για να καλύψει το κενό; Ποιος ξέρει.

Φυσικά το κεντρικό πρόσωπο είναι ο Πρωθυπουργός, ο οποίος είναι παντού - στις στάσεις των λεωφορείων, στις ταράτσες, στις κολώνες, στους τοίχους, στους φανοστάτες. Δεν ξέρω σε άλλες περιοχές τι κατάσταση επικρατεί, πάντως στη λεωφόρο Βουλιαγμένης ο Καραμανλής δίνει αφισοκολλητικό ρεσιτάλ. Όποτε βγαίνω από το σπίτι, τον βλέπω να με κοιτάζει από τουλάχιστον τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Έχω αρχίσει να νιώθω σαν τους πρωταγωνιστές του Τζορτζ Όργουελ στο 1984 που τους παρακολουθούσε ο Μεγάλος Αδερφός.

Άντε να έρθει η Κυριακή, να ψηφίσουμε και να δούμε επιτέλους καμιά άλλη διαφήμιση γιατί τον Καραμανλή τον βαρέθηκα.